ΣΑΝ ΣΗΜΕΡΑ 27 ΣΕΠΤΕΜΒΡΙΟΥ 1831-ΔΟΛΟΦΟΝΕΙΤΑΙ Ο ΙΩΑΝΝΗΣ ΚΑΠΟΔΙΣΤΡΙΑΣ

Ο Ιωάννης Καποδίστριας

υπήρξε μια από τις μεγαλύτερες μετα- απελευθερωτικές μορφές του Αγώνα, ίσως και η μεγαλύτερη. Προικισμένος με έξοχα διανοητικά και πνευματικά χαρίσματα συνέβαλε τα μέγιστα στη διασφάλιση της ελευθερίας και στη διοργάνωση της Ελεύθερης Ελλάδας. Ήταν ένας άνθρωπος με πολλές αρετές που φανερώνονται σε πολλά περιστατικά της ζωής του.

Και αυτές ήταν η μετριοπάθεια, η ταπεινοφροσύνη, η ανεξικακία, η ανιδιοτέλεια, η αφιλοχρηματία, η ευψυχία, η καρτερία, η δικαιοσύνη, η γενναιοψυχία, η αυταπάρνηση και η μέχρι θανάτου αυτοθυσία. Ίσως γι’ αυτό κάθε φορά που τον καλούσε ο τσάρος για να τον τιμήσει με κάποιο παράσημο ή αξίωμα, έκρινε τον εαυτό του ακατάλληλο, ή ότι δεν διέθετε τα απαιτούμενα προσόντα...

Η ιστορία κατέγραψε από τη μαρτυρία των πράξεών του το τεράστιο εθνικό του έργο, την ανυπολόγιστη προσφορά του προς την Ελλάδα και τους Έλληνες. Και ό,τι ακόμα καινούριο αποκαλύπτεται, προσμετράται στη θετική πλευρά της ζωής και του έργου του. “Γιατί και στη ζωή και στο έργο του υπάρχουν σελίδες που θα μπορούσαμε ίσως να τις χαρακτηρίσουμε με τη λέξη «λάθος». Δεν υπάρχουν όμως σελίδες ή πλευρές που δίνουν τη δυνατότητα να χαρακτηριστούν «σκοτεινές» ή «συμφεροντολογικές»”, γράφει η καθηγήτρια Ιστορίας που έχει διερευνήσει και μελετήσει διεξοδικά τον Καποδίστρια, Ελένη Κούκκου.

Στις 27 Σεπτεμβρίου (με το παλιό ημερολόγιο) συμπληρώνονται φέτος 180 χρόνια από το εφιαλτικό εκείνο πρωινό του 1831, όταν έξω από την εκκλησία του Αγίου Σπυρίδωνος στο Ναύπλιο, οι Κωνσταντίνος και Γεώργιος Μαυρομιχάλης, αδερφός και γιος του Πετρόμπεη αντίστοιχα, αφού χαιρέτησαν τον πρώτο Κυβερνήτη της ελεύθερης πια Πατρίδας, που πήγαινε να παρακολουθήσει την κυριακάτικη Θεία Λειτουργία, τον προσπέρασαν και στάθηκαν δεξιά και αριστερά μπροστά από τη στενή είσοδο του Ιερού Ναού. Στη συνέχεια τον πυροβόλησαν θανάσιμα.

Ως κυβερνήτης (1828-1831), ο Καποδίστριας αρνήθηκε να δεχθεί το επιμίσθιο που του εγκρίθηκε δύο φορές από τη Βουλή των Ελλήνων και τη Γερουσία ως αρχηγού του κράτους, όπως επίσης αρνήθηκε τη χρηματική αποζημίωση, που του προσεφέρετο από τον Τσάρο,(ισόβια σύνταξη εξήντα χιλιάδων φράγκων ως διατελέσας Υπουργός Εξωτερικών της Ρωσικής Αυτοκρατορίας), για να μην κατηγορηθεί από τους αντιπάλους του για μεροληψία απέναντι στη Ρωσία, ενώ παράλληλα, διέθεσε όλη του την περιουσία για τους σκοπούς του νέου κράτους.