ΕΙΣ ΜΝΗΜΗΝ ΚΙΡΡΑΣ...

Αρχές Αυγούστου ξεκινήσαμε για το αγαπημένο μας χωριό, στην περιοχή των Δελφών. Η κρίση και η μιζέρια της Αθήνας έμειναν πίσω. Στο θεϊκό τόπο, με το μεγαλειώδες ιερό των Δελφών, τον ονειρεμένο ελαιώνα και την καρτ-ποσταλική θέα προς τη θάλασσα είσαι σίγουρος κάθε φορά πως βρίσκεσαι στον παράδεισο. Μαζί μας είχαμε και την Κίρρα, το αδέσποτο που μαζέψαμε πριν από μερικούς μήνες σ’ αυτό το ίδιο το χωριό και που είχε αποδειχτεί ένας μαλλιαρός θησαυρός, το πλάσμα που βοήθησε την οκτάχρονη κόρη μου να ξεπεράσει τη χρόνια φοβία της με τους σκύλους.

Η διαμονή στο χωριό ξεκίνησε όπως πάντα.Μπάνια, βόλτες και ασταμάτητα πήγαιν-έλα στο συγγενικό σπίτι λίγο παραπάνω, για να παίξουν παιδιά και σκυλιά μαζί. Μόνο που αυτή τη φορά το κακό παραμόνευε με τη μορφή του φθονερού (και προφανώς με ψυχολογικά προβλήματα) συγχωριανού. Η αλήθεια είναι πως φρόντισε να μας προειδοποιήσει. Τον ενοχλούσαν είπε τα σκυλιά γιατί γάβγιζαν και «βρώμιζαν» τον τόπο. Όταν του απαντήσαμε ότι τα έχουμε υπό έλεγχο και ότι αν κάνουν κάπου την «ανάγκη» τους θα καθαρίσουμε απάντησε με ένα δυσοίωνο μουγκρητό. Κι αν κάτι μας πέρασε από το μυαλό δεν θελήσαμε να το πιστέψουμε, παρόλο που όλο το χωριό γνωρίζει καλά τη «ζωοφιλική» του δράση.

Η τραγωδία ξεκίνησε όταν δύο από τα τρία μας σκυλιά ξέφυγαν κάποιο βραδάκι από το σπίτι της ξαδέλφης μου. Φροντίσαμε να τα μαζέψουμε άμεσα για να μην ενοχλήσουν όμως το κακό είχε ήδη γίνει. Μία ώρα αργότερα ακούσαμε έναν περίεργο θόρυβο και βρήκαμε την Κίρρα με σπασμούς, να καταρρέει στον κήπο. Το ίδιο και ο αρσενικός φίλος της ο οποίος όμως βρισκόταν σε καλύτερη κατάσταση. Οι επόμενες ώρες, αυτές που πέρασα παραστεκόμενη στο αγαπημένο ζώο που αργοπέθαινε από τον πιο βασανιστικό θάνατο, περιμένοντας την ξαδέλφη μου που έψαχνε αλαλιασμένη τα διανακτερεύοντα φαρμακεία της γειτονικής πόλης για ενέσεις ατροπίνης και τον κτηνίατρο να φτάσει στο ιατρείο του ενώ βρισκόταν σαράντα λεπτά μακριά είναι κάτι που θέλω πολύ να ξεχάσω αλλά σίγουρα δεν θα τα καταφέρω. Η Κίρρα πέθανε στη μία παρά τέταρτο τη νύχτα στο τραπέζι του κτηνίατρου. Ο Άθως έζησε, όπως ανακαλύψαμε εκ των υστέρων ήταν τυχερός και είχε κάνει εμετό. Όπως μας πληροφόρησαν, το δηλητήριο που κατά κανόνα χρησιμοποιεί ο γνωστός-άγνωστος φονιάς ζώων δεν έχει αντίδοτο.

Εν μία νυκτί ο παράδεισος μετατράπηκε σε κόλαση που συνεχίστηκε και την επομένη. Αποφασίσαμε να ζητήσουμε τοξικολογική εξέταση από τη νομαρχία. Πρόβλεψη για να μεταφερθεί η σορός του ζώου δεν υπήρχε. Κουβαλήσαμε μόνοι μας τη νεκρή, βάρους 40 κιλών Κίρρα στο αγροτικό ιατρείο της περιοχής όπου η μοναδική κτηνίατρος μάς ζήτησε να τη βοηθήσουμε στη νεκροψία! Κανείς από εμάς δεν είχε το κουράγιο να το κάνει και έτσι λίγο αργότερα μας παρέδωσε το ανοιγμένο ζώο. Ράμματα διαθέσιμα για την περίπτωσή μας δεν υπήρχαν και αν τα αγοράζαμε οι ίδιοι από το φαρμακείο θα έπρεπε να τη βοηθήσουμε να το ράψει. Όσο για την ταφή, μας είπε ο αρμόδιος της νομαρχίας,είχαν δοθεί κονδύλια στους δήμους για να φτιαχτούν αποτεφρωτήρια αλλά... τα ευκόλως εννοούμενα παραλείπονται. Έτσι, ανεπισήμως, βάλαμε σε σακούλες σκουπιδιών τη ματωμένη σορό, πήραμε φτυάρια και αξίνες και πήγαμε να τη θάψουμε.

Αρχικά η οργή μου ήταν ανυπόφορη. Θα μου πείτε, εδώ ο κόσμος καίγεται κι εσύ ασχολείσαι με ένα φολιασμένο ζώο; Όσοι όμως έχουν κατοικίδια ξέρουν πώς γίνονται τα άτιμα μέλη της οικογένειας. Και επιπλέον, το αδικό και το βασανιστικό του θανάτου της με είχανε στοιχειώσει.Έπειτα όμως, σκέφτηκα, με ποιον οργίζομαι; Με τον κακόβουλο (και προφανώς με ψυχολογικά προβλήματα) συγχωριανό; Με το χωριό που ξέρει άλλα υποκλινόμενο στην αρρωστημένη ομερτά της ελληνικής επαρχίας δεν μιλάει; Με το κράτος που δεν φροντίζει να σε απαλλάξει από τα παρεπόμενα της τραγωδίας; Με το νόμο; - στην αστυνομία μάς είπαν ότι μας καταλαβαίνουν και ότι πιστεύουν ότι ο εν λόγω συγχωριανός είναι ο ένοχος αν όμως δεν υπάρχει αυτόπτης μάρτυρας κατηγορία δεν στοιχειοθετείται.

Τελικά, το μόνο που μου έμεινε ήταν μια βαθιά λύπη για το αδικοχαμένο, με τόσο φρικαλέο θάνατο πλάσμα και για την κόρη μου που έχασε τόσο γρήγορα τον πρώτο σκύλο που αγάπησε. Και αποφάσισα να κάνω κάτι για να ξαλαφρώσω. Να καταγγείλω όσα έζησα, να μοιραστώ την εμπειρία μου με φίλους και άγνωστους, φιλόζωους και μη, απλούς πολίτες και κρατικούς λειτουργούς, παιδιά και μεγάλους, με την ελπίδα ότι κάτι μπορεί ν’ αλλάξει. Πολλά συμβαίνουν γύρω μας κι όσο κανείς δεν μιλάει θα εξακολουθήσουν να συμβαίνουν.Θα επιβιώνουν στην ελληνική ύπαιθρο χωριά «μεσαιωνικά» που ανέχονται (ή και επικροτούν) τέτοιες συμπεριφορές. Θα συνεχίσουν οι δήμοι να αντιμετωπίζουν τα αδέσποτα και γενικότερα τα ζώα σαν ενόχληση. Θα εξακολουθήσει η δικαιοσύνη να μην βρίσκει τρόπο να τιμωρεί δολοφόνους αθώων πλασμάτων.

Επειδή όμως η ελπίδα για αλλαγή στη χώρα αυτή πιθανότατα είναι εντελώς ουτοπική, θα κλείσω με μια πρακτική συμβουλή. Αν είστε ιδιοκτήτης κατοικίδιου και βρεθείτε στην ελληνική επαρχία φροντίστε και το έχετε από κοντά. Και δια παν ενδεχόμενο εφοδιάστε το φαρμακείο σας με μία ένεση για τις φόλες...

Κατερίνα Σέρβη