Ανεβαίναμε προς την Εμμ. Μπενάκη, η λατρευτή μου Μπέσυ κι εγώ. Επιστρέφαμε από ένα άσυλο αστέγων όπου η Μπέσυ, ως ψυχίατρος, προσφέρει, εθελοντικά, ψυχολογική υποστήριξη δύο απογεύματα την εβδομάδα κι εγώ βοηθάω, γενικώς.
Στη γωνία Εμμ. Μπενάκη και Ακαδημίας αναπαυόταν μια διμοιρία των ΜΑΤ, έτοιμη για τον τίμιο κάματο άλλης μιας κουραστικής, ήδη επελθούσης νύχτας. Είχαμε μαζί μας ότι χρειαζόταν για να περάσουμε ένα τυχόντα έλεγχο στην ύποπτη γειτονιά μας:ταυτότητες, διαβατήρια, ληξιαρχικές πράξεις γεννήσεων, άδειες οδήγησης,εκκαθαριστικά εφορίας των δύο τελευταίων χρόνων και, καλού κακού, ακτινογραφίες δοντιών. Έτσι, φορέσαμε πλατιά χαμόγελα, πιαστήκαμε αγκαζέ και συνεχίσαμε το δρόμο μας με ζωηρό βήμα.
Τα ΜΑΤ, χωρίς εμφανή αιτία, παράτησαν τους φραπέδες στο πεζοδρόμιο, αρματώθηκαν στα γρήγορα κι άρχισαν να τρέχουν προς το μέρος μας κραυγάζοντας. Έβγαλα,βιαστικά, μια μεγάλη φωτογραφία του Καικίλια από την τσέπη μου κι άρχισα να την ξεδιπλώνω με πυρετώδεις κινήσεις, όταν είδα την Μπέσυ να περπατάει προς το μέρος τους με μεγάλα, αποφασιστικά βήματα. Παρέλυσα από τον φόβο μου, όταν ένα θαύμα εκτυλίχθηκε μπροστά στα μάτια μου: ο επικεφαλής κοίταξε καλά-καλά την Μπέσυ και πάγωσε. Όλη η διμοιρία πάγωσε. Ο επικεφαλής άφησε στο πεζοδρόμιο γκλομπ, ασπίδα και κράνος κι έπεσε στην αγκαλιά της Μπέσυς με το σώμα του να συνταράσσεται από λυγμούς. Η υπόλοιπη διμοιρία συμπτύχθηκε με τάξη στην προτέρα θέση της και ξανάπιασε τους φραπέδες.
Η Μπέσυ σιγομιλούσε στον επικεφαλής γι αρκετή ώρα. Στο τέλος εκείνος ηρέμησε. Η Μπέσυ άνοιξε την τσάντα της, του έδωσε κάτι χαρτάκια και κάτι του είπε. Εκείνος κούνησε το κεφάλι του καταφατικά, μάζεψε τον οπλισμό του, γύρισε στη διμοιρία του κι άρχισε να μοιράζει τα χαρτάκια.
Όταν απομακρυνθήκαμε, ζήτησα από την Μπέσυ να μου αναλύσει το περιστατικό. Εκείνη στην αρχή αρνήθηκε. «Ιατρικό απόρρητο», μου είπε κοφτά. Εγώ επέμεινα,επικαλλούμενος την, επανειλλημένως αποδειχθείσα, εχεμύθειά μου. Στο τέλος υποχώρησε.
-Αυτό το δυστυχισμένο παιδί είναι ασθενής μου. Τον κουράρω στο ιατρείο μου εδώ και πολύ καιρό.
-Έχει σημειώσει πρόοδο.
-Κάνει ότι μπορεί, αλλά… Δύσκολη παιδική ηλικία, έντονος παιδομορφισμός, πολλά συμπλέγματα… Πάντως προσπαθούμε κι ελπίζουμε.
Την ρώτησα τι του έδωσε κι αυτός τα μοίρασε στους φίλους του.
-Επεγγελματικές κάρτες μου. Πρέπει να δουλέψω για να ζήσω.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου