Μία το παρκέ μία ο Άστιγγας το γύρισε σιγά σιγά ο Θανάσης, μας έφτιαξε σαν Ιτιώτες…
Αν και εγώ είμαι κάθετα ενάντια στην κατασκευή ξύλινου παρκέ
στο γήπεδο του μπάσκετ.
Μία χαρά ήταν έτσι όπως ήταν! Έσταζε ο ιδρώτας κάτω , λίγο το μπετό λίγο το χώμα το ρούφαγε…
Μία χαρά ήταν έτσι όπως ήταν! Έσταζε ο ιδρώτας κάτω , λίγο το μπετό λίγο το χώμα το ρούφαγε…
Φαντάσου τώρα τους Βίσωνες να τρέχουν μπροστά και από πίσω
τον Μωραΐτη με την παρκετέζα !!!
Θα δεις που θα μας βάζει να βγάζουμε και τα παπούτσια μας
για να μπούμε, όπως έκανε η συγχωρεμένη η γιαγιά μου...
Το καλό είναι οι ιστορίες του μάστορα από τότε που έφτιαχνε
το παρκέ στο στάδιο Ειρήνης και Φιλίας (πριν από 35 χρόνια..) και είχε ένα
Παναγιώτη Γιαννάκη να του λέει που δεν σκάει καλά η μπάλα… έχει εμπειρία ο
άνθρωπος.
Η μοναδική μπασκέτα που
μπορεί να δεχτεί το ταλέντο μου πια, είναι μία που βρήκα στη Αγόργιανη, με
σαγρέ άσφαλτο κάτω.. ανάποδα καρφώματα, λέϊ απ και φυσικά τρίποντα με ταμπλό, με
το μεταλλικό ταμπλό που έχει είναι σαν
να σουτάρεις και να χτυπάς καμπάνα μαζί…. Το καταλαβαίνεις το σούτ σου λέω…
Μύρκας.
και η έκδοση με ηλιοροφή... στην Άμφισσα
3 σχόλια:
πόσο κοστίζει;
Ακολουθεί διάγγελμα του Κύριου Μύρκα:
« Προσπαθώντας να μείνουμε λιτοί και ταπεινοί δεν δημοσιεύουμε ούτε τα καλά σχόλια που μας λέτε πως γελάτε μαζί μας- με την καλή έννοια φαντάζομαι- ούτε τα δεικτικά σχόλια που μας παροτρύνετε να φύγουμε από την Ιτέα και ότι μας έχουν πάρει χαμπάρι (?). Δυστυχώς μάλλον μας παίρνετε στα σοβαρά – παρακαλώ να μην επαναληφτεί .
Κάποιες διευκρινήσεις που δυστυχώς δεν είναι αυτονόητες για όλους:
1) Δεν είμαστε Δημοσιογράφοι και το ΚΑΡΤΕΡΙΑ δεν είναι δημοσιογραφικό site. Δημοσιογράφος είναι ο Χατζηνικολάου, η Όλγα Τρέμη, Η Έλλη Στάη, οι 3-4 τοπικές εφημερίδες της περιοχής, αυτοί που κολλάν ένσημα. Εμείς δυστυχώς ή ευτυχώς άλλο επάγγελμα κάνουμε. Τώρα άμα Αναδημοσιεύουμε καμία είδηση ή γράφουμε τις σκέψεις μας ή γράφουμε για την πλάκα μας είναι δικό μας χόμπι, δεν το πουλάμε, δεν βγάζουμε λεφτά από το Blog ή τις διαφημίσεις.
2) Το « Μύρκας» δεν είναι ένα ψευδώνυμο πίσω από το οποίο εκφράζομαι απρόσωπα, στην ασφάλεια της ανωνυμίας. Είναι το παρατσούκλι της οικογένειας μου εδώ και 100 περίπου χρόνια. Όλοι οι παλιοί Ιτιώτες ξέρουν…
Δεν φοράω μάσκα, δεν κρύβομαι και κάθε απόγευμα 20:08 ακριβώς, κάνω βόλτα στον μώλο ντυμένος όπως πάντα με το λαμέ μου πουκάμισο και το πράσινο κοτλέ καμπάνα παντελόνι μου.
Για να με αναγνωρίσετε θα φοράω ένα κόκκινο γαρύφαλλο στο πέτο, μην διστάζετε στιγμή να έρθει να μου μιλήσετε, το διαπροσωπικό είναι καλύτερο από τα ανώνυμα σχόλια… (τις πρωινές ώρες δέχομαι και στο γραφείο μου…)
Δημοσίευση σχολίου